De PVC-afvoerpijp is het "bloedvat" van het familiedecoratie- en technische afvoersysteem en de pijpkaart is de "veiligheidsgordel" om de stabiliteit van dit "bloedvat" te beschermen - veel mensen denken dat de pijpkaart een "klein onderdeel" is, maar zodra de installatie niet is gestandaardiseerd, zal de pijp doorzakken en vervormen en zal de interface losraken en lekken, wat een groot verborgen gevaar voor het latere leven zal opleveren. Laten we vandaag de 3 kernproblemen van de installatie van de pijpkaart uitleggen: hoe de afstand te berekenen, hoe het materiaal te kiezen en hoe het te repareren.

Praat eerst over de meest kritische afstandsvereisten - de afstand van de pijpkaart is niet "gebaseerd op gevoel", maar moet de pijpdiameter volgen. Er is een algemene specificatie in de industrie: DN50 (buitendiameter van ongeveer 63 mm) PVC-buis, de afstand tussen de pijpkaarten bedraagt niet meer dan 1,2 meter; DN75 (buitendiameter van ongeveer 90 mm) is niet groter dan 1,5 meter; DN110 (buitendiameter van ongeveer 110 mm) is niet groter dan 2 meter; DN160 (buitendiameter van ongeveer 160 mm) is niet groter dan 2,5 meter. Als de buis in verticale richting gaat (zoals stijgbuis), moet de afstand met nog eens 20% worden verkort - zoals DN110-stijgbuis, pijpkaart tot 1,6 meter per stuk. Bovendien is de aansluiting van pijpfittingen een "risicogebied": hoe groot de pijpdiameter ook is, een pijpkaart moet binnen 30-50 cm worden ge?nstalleerd voor en na het draaien, tee en vierwegonderdelen, anders worden de pijpfittingen gemakkelijk met geweld afgetrokken.

Laten we het hebben over de materiaalkeuze - kies het juiste materiaal in verschillende scenario 's en de pijpkaart kan "duurzaam en niet omgedraaid" zijn. Er zijn momenteel drie veelvoorkomende materialen voor pijpkaarten: PVC, gegalvaniseerd staal en roestvrij staal. PVC-pijpkaarten zijn het goedkoopst en hetzelfde materiaal als buizen zal niet "reageren", maar ze zijn bang voor blootstelling aan de zon - langdurige blootstelling aan de buitenlucht zal brosse scheuren veroorzaken, geschikt voor verhulling binnenshuis (zoals in plafonds); gegalvaniseerde stalen pijpkaarten hebben een hoge hardheid, slagvastheid, maar zijn vatbaar voor roest. Indien ge?nstalleerd in een vochtige omgeving zoals een badkamer, kunnen de schroeven na een paar jaar doodroesten, geschikt voor balkons of niet-corrosieve gebieden; roestvrijstalen pijpkaarten zijn het duurst, maar hebben de beste corrosiebestendigheid. Openluchtpijpen of chemische fabrieken buiten zijn corrosieve omgevingen. Het is correct om het te kiezen.

Ten slotte is de bevestigingsmethode - verschillende posities hebben verschillende "bevestigingsroutines". Wandbevestiging is de meest voorkomende: teken eerst een markering op de muur volgens de afstand, gebruik een elektrische boormachine om een gat 5 mm dieper te maken dan de expansiepijp (de expansiepijp is bijvoorbeeld 30 mm lang en het gat is 35 mm), sluit de expansiepijp aan, bevestig de pijp met schroeven en kaart de pijp vervolgens in de kaartsleuf - vergeet niet deze niet te strak te schroeven! Laat ruimte over voor de thermische uitzetting en samentrekking van de PVC-pijp, anders wordt de pijp in de zomer geperst en vervormd. Gebruik voor grondbevestiging (zoals begraven leidingen) "pijpkaartsteunen": graaf eerst greppels in de grond om waterpas te komen, plaats de steunen in de greppels en plaats vervolgens de pijpen op de steunen en bevestig ze met gespen om te voorkomen dat de pijpen zinken. De buizen in het plafond moeten worden ge?nstalleerd met "liften": gebruik expansieschroeven om de pezen op het bovenoppervlak te bevestigen, hang vervolgens de liften aan de pezen en pas de hoogte aan om de leidingen waterpas te maken - de afstand van de liften moet 10% dichter zijn dan die van de wandpijpkaarten, omdat de buizen in het plafond geen muursteun hebben en stabieler moeten zijn.

In feite is de logica van de installatie van pijpkaarten heel eenvoudig: maak de pijpen "gelijkmatig gestrest" - de afstand is dicht genoeg zodat ze niet doorzakken, het materiaal komt overeen zodat ze niet verouderen en corroderen, en als ze goed zijn bevestigd, zullen ze niet worden losgemaakt door externe krachten. Veel mensen proberen problemen te besparen bij het installeren van pijpkaarten. "Pak er een paar minder in" en "kies elk materiaal". Als gevolg hiervan duurde het twee of drie jaar voordat de pijpen doorzakten, de interfaces barsten en lekten, en ze hadden er alleen spijt van toen ze zich herinnerden: hoewel de pijpkaart klein is, is het de "onzichtbare bewaker" van het afvoersysteem. Alleen door deze drie problemen te begrijpen, kan de PVC-buis tientallen jaren veilig worden gebruikt.